سفارش تبلیغ
صبا ویژن

نکته نگار

پرسش و پاسخ کوتاه در باره نهضت عاشورا

پرسش و پاسخ کوتاه در باره نهضت عاشورا
سوال:
زیارت قبر مطهر امام حسین(ع) از چه زمانی آغاز شد و در طول تاریخ چه تغییراتی یافته است؟
جواب
نخستین  زیارت امام حسین (ع) بنابر قول مشهور زیارت جابر و اهل بیت در اربعین است اما گویا پیش از این جریان , عبید الله بن حر بر سر مزار شهدا حاضر شده است . او از کسانی است که به تقاضای کمک امام حسین (ع) جواب منفی داد اما پس از فاجعه عاشورا پشیمان شد و بر سر مزار شهدا حاضر شد ومرثیه ای سرود و بر آن شهیدان گریست .طبق برخی نقلها , امام سجاد (ع) نیز از مدینه به طور مخفی به کربلا سفر می کرد . حضور توابین و مختار بر سر مزار وگریه و زاری برای آن امام از دیگر گزارش های رسیده در باره زیارتها در سده اول هجری است . تعبیر امام صادق (ع) بر این که شنیده ام گروهی بر سر مزار امام حاضر می شوند و به خواندن قرآن و مرثیه خوانی و گریه و زاری می پردازند به نوعی بیانگر کیفیت زیارت های آن دوران است  . عزیمت زائران در مناسبت های خاص چون روز عاشورا ,عرفه و نیمه شعبان بیش از سایر مواقع بوده است . ائمه (ع) برای آنکه زیارت به شکل درست و مناسب انجام گیرد توصیه های گوناگونی دارند که در آنها به آداب و نحوه زیارت و تنوع آن توجه نشان داده اند . این توصیه ها و متون زیارت نامه هایی که از سوی ائمه (ع) تبیین شده و می توان آنها را مرامنامه  شیعه در زیارت دانست در تعیین نوع رفتار زائران نقش اساسی ایفا کرد. از آنجا که شیعیان در زیارت ائمه و به خصوص زیارات امام حسین(ع) دارای مرامنامه مشخص بودند رفتار آنها در زیارت تغییرات چندانی نداشته است البته باید توجه داشت که تغییر و تحول در نحوه زندگی و فرهنگ نسلها و تغییرات در بنای مرقد و حرم شریف آن امام شهید , تغییراتی را در نحوه رفتار زائران باعث می شده است .
سوال:
 برخی از کارشناسان در مورد نداشتن آب در کربلا اظهار شک و تردید کرده اند و یا  برخی معتقدند با کندن چند متر می شد به آب رسید، نظر شما در این باره چیست؟
جواب
منابع گوناگون تاریخی از بستن آب بر روی سپاه امام خبر داده اند و خبر وجود عطش در روز عاشورا به صورت مکرر و متواتر در منابع تاریخی آمده است . ضمن آنکه باید توجه داشته باشیم اگر می شد با کندن زمین و حفر چاه به آب رسید دشمن اقدام بدین کار نمی کرد زیرا در این حالت بستن مسیر شریعه کاری بیهوده و خلاف شگردهای نظامی بوده است . افزون بر این مطلب , رملی بودن و ریزش خاک به هنگام کندن چاه , مانع از این کار می شد.
البته آب از روز هفتم بسته شد و تا روز دهم گروهی از سپاه امام (ع) با حمله به نگهبانان شریعه آنان را از آب دور کردند و مشکهای خود را پر کردند اما با افزوده شدن به شمار نگهبانان , امکان برداشت آب از بین رفت و ذخیره آب در روز عاشورا تمام شده بود و هر چقدر به ساعات روز  اضافه می شد هوا گرمتر و افراد تشنه تر می شدند از این رو آخرین شهدا یعنی امام و نزدیکانشان بیش از اصحابی که در آغاز صبح نبرد شهید شدند تشنگی کشیدند.
به نظر می رسد این سخن  برخی از کارشناسان , متاثر از گزارش مقتل خوارزمی (ج 1 ص 244) بیان شده که نوشته است :
تشنگى، به {امام }حسین علیه السلام و یاران همراهش، فشار آورد. حسین علیه السلام، تیشه‏اى را بر گرفت و به پشت خیمه زنان آمد و نوزده گام به سوى قبله برداشت و آن جا را حفر کرد. چشمه آب شیرینى از آن جا بیرون زد. حسین علیه السلام و همراهانش، همگى از آن نوشیدند و مَشک‏هایشان را پُر کردند. سپس، چشمه [در دلِ خاک‏] فرو رفت و هیچ اثرى از آن، دیده نشد.  [خبر] این اتّفاق به عبید اللّه رسید. به عمر بن سعد نوشت: «به من خبر رسیده که حسین، چاه حفر مى‏کند و به آب مى‏رسد و او و یارانش، آب مى‏نوشند. بنگرکه چون نامه‏ام به تو رسید، تا آن جا که مى‏توانى، از حفر چاه به وسیله آنان، جلوگیرى کن و بر آنان، سخت بگیر و مگذار که قطره‏اى آب بنوشند.
همان گونه که از این گزارش پیداست عنایت خبر بر اعجاز در این حادثه است . اشکال این گزارش , این است که اگر این اتفاق به اعجاز بوده قاعدتا کسی نمی توانسته از آن ممانعت کند .
حتی اگر این گزارش را نیز بپذیریم باز تاکید دارد که پس از این اقدام امام دشمن هوشیار شده و از کندن چاه نیز ممانعت کرده است . در هر صورت باز هم نبود آب و تشنگی در روز عاشورا تایید می شود .
سوال :
حضرت زینب(س) خطاب به امام حسین(ع) می فرماید: ای شهید دوشنبه! این عبارت و خطاب دارای چه بار معنایی است و هدف آن حضرت از این عنوان چه بوده است؟
جواب :
سخنی که شما نقل کردید در منابع معتبر و کهن تاریخی نقل نشده و فقط در کتاب لهوف سید بن طاووس(ص 180)،  در گزارش حالات حضرت زینب (س) پس از شهادت امام حسین (ع) به گونه دیگر آمده است . در این کتاب , ابتدا گزارشی از ندبه , گریه و سخنان ایشان آمده که در آن , سخنی از روز دوشنبه نیست اما در ادامه  نقل قول دیگری از ندبه و گریه حضرت زینب (س) , بدین شکل آمده است ؛
«...و در برخى نقل‏ها [آمده است که گفت‏]: «وا محمّدا! دخترانت اسیر گشته‏اند، فرزندانت قطعه قطعه شده‏اند.... پدرم فداى آن که لشکرش روز دوشنبه به تاراج رفت! پدرم فداى آن که طناب‏هاى خیمه‏اش را گُسستند! ...»
پس اولا ؛ جناب سید بن طاووس نیز این گزارش را ضعیف دانسته و از تعبیر «...و در برخى نقل‏ها آمده است که گفت‏:..» استفاده کرده است .
ثانیا ؛ عبارت « پدرم فداى آن که لشکرش روز دوشنبه به تاراج رفت!» آمده که با آنچه شما گفتید یعنی «شهید دوشنبه» تفاوت دارد .
ثالثا ؛ در کتاب مناقب ابن شهر آشوب نیز این گزارش نقل شده اما در آن تعبیر « ای کسی که لشکرگاهش غارت شده » آمده است (بِأَبِی مَنْ مُعَسْکَرُهُ نَهْباً ) و هیچ سخنی از روز دوشنبه نیست .(مناقب آل ابی طالب ج 4 ص 113) به نظر می رسد نقل مناقب صحیح تر و محکم تر باشد .
رابعا؛ بنابر نقل مشهور , روز عاشورا و روز شهادت ایشان روز جمعه بوده و تنها برخی منابع آن را روز دوشنبه دانسته اند .
بنابر این اصل انتساب این سخن (ای شهید روز دوشنبه ) به حضرت زینب (س) محل تامل است و با فرض صحت نیز تعبیری است احساسی برای بیان حادثه که به آداب و رسوم عرب در مرثیه سرایی ها بر می گردد و اشاره به روز حادثه نقش محوری ندارد .

 


عزاداری امام حسین ع از چه زمانی آغاز شد؟

سوال:
عزاداری امام حسین(ع) از چه زمانی آغاز شد، کیفیت آن چگونه بوده است؟
جواب :
عزاداری امام حسین (ع) در آغاز , دو مرحله مهم را پشت سر گذاشته است که عبارتند از :
1. مرحله نخست سوگواری به شکل متعارف سوگواری ها بوده یعنی همانگونه که با از دست رفتن هر عزیزی ,خاندانش به سوگ می نشینند و در داغ عزیزشان می گریند خانواده و وابستگان امام حسین (ع) نیز چنین کردند با این تفاوت که به خاطر جایگاه اجتماعی امام (ع) و نسبتش با پیامبر (ص) سوگواری ایشان به میان دیگر مردمان و صحابه و تابعین نیز کشیده شد . این سوگواری که می توان از آن به سوگواری شخصی و متعارف یاد کرد از عصر روز عاشورا توسط خانواده امام (ع) شروع و در مسیر اسرای اهل بیت (ع) در کوفه و شام و سپس در مدینه ادامه یافت . این سوگواری در سال نخست در طول سال در جریان بود و از این رو بدین سال «عام الحزن » گفته اند و در چند سال اول نیز در سالروز حادثه مراسم سوگواری برپا می شد. برخی رفتارهای این نوع سوگواری مانند خودداری از سرمه و خضاب تا هنگام مرگ قاتلان شهدای کربلا در قیام مختار ادامه یافت . این نوع سوگواری از لحاظ کیفیت مانند دیگر سوگواری های متعارف آن روزگار جامعه عرب بود و رکن اصلی آن مرثیه خوانی در مجلس اقامه ماتم بود.
 2. مرحله دوم سوگواری در حقیقت مرحله آغاز سوگواری آیینی برای امام حسین (ع) است . در این مرحله بود که اهل بیت از امام سجاد (ع) تا امام رضا (ع) مراحل تاسیس تا تکمیل و توسعه سوگواری آیینی را به عهده گرفتند . این مرحله پس از کشته شدن قاتلان شهدای کربلا و تمام شدن سوگواری شخصی و متعارف خاندان امام (ع) شروع می شود .
در توضیح این مطلب باید عرض کنم که بنابر سنت عرب , مراسم سوگواری کشته شدگان تا انتقام از قاتل به تاخیر می افتاد تا حس انتقام زنده بماند و به مرگ قاتل بینجامد و پس از انتقام از قاتل بود که برای عزیزشان سوگواری می کردند و ماجرا خاتمه می یافت . در ماجرای شهادت امام حسین(ع) شاهدیم که پس از قیام مختار و کشته شدن قاتلان شهدای کربلا , این روند از سوی خاندان و وابستگان به همان شکل سنت عربی تمام می شود اما ائمه(ع) سوگواری آیینی را به صورت یک آیین دینی همیشگی , پی ریزی کردند(ثواب الاعمال ص 108 ح 1و کامل الزیارات ص 201 ح 285 ) . امام سجاد (ع) در تاسیس این آیین دینی , کار زمینه سازی را به عهده داشتند. سیره عملی ایشان در یادکرد پیوسته حادثه عاشورا و گریه بر شهدای کربلا و توصیه دیگر مومنان به گریه بر امام حسین (ع) و بیان این که سوگواری برای ایشان امری دینی است و دارای ثواب اخروی و بهرمندی از نعمت های بهشتی است همه و همه در این راستا بودند.
روایات و گزارش های رسیده از امام باقر (ع) تا امام رضا (ع) گویای این حقیقتندکه آن بزرگواران در صدد تأسیس این آیین بوده اند . از سیره عملی و از لابلای توصیه های گوناگون این امامان بزرگوار شیوه مورد تایید ائمه (ع) در سوگواری آیینی امام حسین (ع) نیز قابل برداشت است .
کیفیت سوگواری در مراحل آغازین
از مجموع این روایات چنین بر می آید که از شیعیان خواسته شده همانند سوگواری های متعارف برای درگذشت عزیزانشان برای امام حسین (ع) سوگواری کنند .
رکن اصلی مجالس سوگواری در جامعه آن روزگار عرب , خواندن اشعار مرثیه در سوگ متوفی بود .مرثیه در اصل به معنى «به رحم در آمدن دل و دلسوزى  و شفقت براى دیگرى است»  و از آن جا که معمولا در آیین سوگوارى عرب، افراد با سرودن اشعارى که در بر دارنده ستایش متوفى بوده، شفقت و دلسوزى و رقت قلب خود را نسبت به فرد متوفی نشان مى‏دادند، به این گونه اشعار مرثیه گفتند .
تأثیر آشکار مرثیه در تحریک احساسات و برانگیختن دیگران به بروز واکنشهاى سوگوارانه و گریه را نمى‏توان نادیده گرفت و از این رو یکى از شیوه‏هاى نقش آفرین در جان بخشى به مجلس سوگوارى و شدت بخشیدن به آن، است و به نوعى در خدمت دیگر شیوه‏ها به خصوص گریه است .
 ائمه (ع) با توجه به این کارکرد مرثیه با ارج نهادن به مرثیه سرایى‏ها ومرثیه خوانى هاى عصر خویش و تاکید و توصیه بیشتر ، آن را درون سازمان نوبنیاد سوگوارى سید الشهداء جا دادند و در هنگامه تاسیس و چینش ساختار عزادارى، براى آن جایگاه بلند و ارزشمندى، تعریف کردند . این تدبیر در کنار ماهیت تأثرانگیز و جان‏گداز حادثه عاشورا ، این نتیجه را در پى داشت که شاهد ، مرثیه‏هاى سرایى‏هاى  فراوان در قرن‏ها و نسل‏هاى بعد باشیم .

 


تاثیر عاشورا بر فرهنگ شیعیان و مسلمانان

عاشورا چه تأثیری بر فرهنگ شیعیان و نیز مسلمانان داشته است؟
جواب :
مهمترین تاثیر عاشورا , حفاظت از اندیشه امامت و غدیر با حمله به مشروعیت نظام خلافت است که در آن حاکم به هرشکلی حتی سلطنت می توانست به حکومت برسد . این مطلب نیازمند توضیح است که عرض می کنم .
توده مردم و حتی شخصیتهای مطرح در جامعه اسلامی , خلافت و مشروعیت دینی را امری یگانه و به هم پیوسته می دانستند و همه کارهای حکومت را عین دین می دانستند از این رو سرنوشت دین نیز در اختیار حکومتی قرار گرفته بود که با موروثی شدن پس از معاویه و به قدرت رسیدن یزید رو به انحطاط کامل می رفت از این رو بود که امام حسین (ع) فرمودند : حال که امّت به فرمان‏روایى چون یزید گرفتار آمده , باید فاتحه اسلام را خواند
(وعَلَى الإِسلامِ , السَّلامُ إذ قَد بُلِیَتِ الامَّةُ بِراعٍ مِثلِ یَزیدَ.  الفتوح ج 5 ص 17).
قیام امام (ع) به هدف اصلاح امت جدش صورت گرفت (إنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ النَّجاحِ وَالصَّلاحِ فی امَّةِ جَدّی‏ . الفتوح: ج 5 ص 21) و دارای کارکرد دوگانه بود اگر پیروز می شد امت را به همان مسیری که جدش پیامبر اعظم (ص) راهبری کرد,  هدایت می کرد و اگر منجر به شهادت می شد -که چنین هم شد – مشروعیت را از چنین حکومتی می گرفت و  مانع از حاکمیت کامل باطل بر تمام گستره حق می شد . عاشورا فریاد علیه انحراف در حاکمیت جامعه اسلامی و لزوم برگشت به غدیر بود و انرژی متراکم و قابل دسترسی , برای تمام نسلها فراهم کرد و این گونه بود که اکثر قیامها با بهره گیری از نهضت عاشورا علیه امویان و عباسیان شکل گرفتند . پیام تمام این قیامها همان پیام قیام عاشورا بود یعنی عدم مشروعیت این حکومتها و منحرف شدن حاکمیت از مسیر اصیلی که پیامبر اکرم (ص) تعیین کرده بودند . بنابر این عاشورا بیش از هر امر دیگری به اندیشه امامت و راهکار غدیر که رکن اصلی تفکر شیعی است کمک کرد و زمینه رشد تشیع را فراهم کرد و زنگ خطر را برای تمام مسلمانان به صدا در آورد . قیام مردم مدینه علیه یزید نمونه ای از  این تاثیرات است . تقویت روحیه نهی از منکر با هزینه های بالا و تقویت روحیه ظلم ستیزی از دیگر تاثیرات عاشوراست.

 


چند پرسش و پاسخ در باره عزاداری 2

سوال:
چه رابطه ای میان شهادت امام حسین(ع) و حکومت الهی حضرت مهدی موعود وجود دارد؟ شنیده ایم که موقع شهادت امام حسین(ع) با توجه به اینکه ولی خدا می خواست به شهادت برسد و عالم و ملائکه و جنیان در تب و تاب یاری رساندن ولی خدا بودند اما خداوند تصویری از آخرالزمان و حضور امام زمان را به ملائکه نشان داد. ائمه(ع) نیز در بیانات خود به گونه ای از ظهور امام مهدی(عج) سخن می گویند و در حسرت دیدن حاکمیت ایشان بر زمین هستند که گویی آن بزرگوار منتقم خون امام حسین(ع) و تنها محقق کننده هدف امام حسین (ع) است که می خواستند حکومت عدل را برقرار کنند؟ آیا این برداشت با توجه به منابع حدیثی درست است؟
جواب
قیام امام حسین (ع) علیه انحراف در حاکمیت جامعه اسلامی صورت گرفت و به قصد اصلاح این انحراف و مفسده بزرگ انجام گرفت که در صورت موفقیت جامعه بشری را به همان مسیر شریعت محمدی رهنمون می شد امری که خواست نهاد امامت و جریان غدیر بود . با شهادت امام حسین (ع) هر چند این اصلاح فوری صورت نگرفت اما قیام هدف اصلاحی جایگزینی داشت و آن ضربه زدن به مشروعیت نظام حکومتی خلافت و بازکردن راهی برای بازگشت جامعه بشری به ساختار امامت و رهبری معصوم, (ع) یعنی امام مهدی (عج) در آینده ای دورتر .
 این حرکت اصلاحی , به صورت تدریجی و با همراهی مولفه هایی چون حضور و تلاش امامان معصوم (ع) دیگر  زنده نگه داشتن یاد امام حسین(ع) و واقعه عاشورا (که فریادگر این انحراف بزرگ است ) از طریق عزاداری و زیارت قبر آن امام مظلوم , صورت گرفت .
بدین ترتیب متوجه می شویم که چرا امام مهدی (ع) منتقم واقعی جریان کربلا دانسته شده است این در حالی است که می دانیم مختار شش سال بعد از حادثه کربلا از قاتلان انتقام گرفت ولی باز ائمه (ع) تاکید کرده اند که حضرت ولی عصر (عج) منتقم کربلاست . این به خاطر آن است که امام مهدی (ع) انحراف در حاکمیت را از بین می برد و رهبری جامعه در دست معصوم (ع) قرار می گیرد و حاکمیت از اهل باطل گرفته می شود و این همان کاری بود که امام حسین برایش قیام کرد . بنابر این امام مهدی (ع) در پی زمینه سازی های نهضت عاشورا و تلاش فرهنگی ائمه دیگر , فرصت پیدا می کند تا جامعه را به مسیر غدیر و مدیریت شایستگان بازگرداند.


چند پرسش و پاسخ در باره عزاداری 1

 چند پرسش در باره عزاداری امام حسین و پاسخ آنها(1)
در این یادداشت به یک پرسش متداول , به صورت مختصر و گذرا پاسخ می دهیم .
سوال:
طبق روایات و احادیث به چه نوع عزاداری هایی سفارش شده است؟ هم از جنبه کیفیت و هم هنری، کمی، سبک و زمان آن؟
جواب
از سیره عملی ائمه و مجموعه سفارش های آن بزرگواران امور گوناگونی قابل برداشت است که جهت اختصار به برخی از آنها اشاره می کنیم :
- ائمه (ع) از مردم می خواستند مصیبت امام حسین (ع) را تازه بدانند و همانند مصیبت عزیز تازه درگذشته خود , برای ایشان سوگواری کنند با همان شیوه متداول در سوگواری های جامعه عرب. از این رو می توان گفت هر جامعه و ملتی می تواند با آداب و رسوم ویژه سوگواری های جامعه خودش برای امام حسین (ع) نیز سوگواری کند البته باید توجه داشت که سوگواری عاشورا  یک آیین دینی است و نمی تواند در قالب و شکلی اجرا شود که با آموزه های دین مغایرت داشته باشد . بنابر این هر آنچه که بر اساس دیگر آموزه های دینی امری حرام دانسته شده نباید در عزاداری امام دیده شود .
- داشتن برنامه جهت یاد کرد مصیبت امام حسین‏علیه السلام حتى به صورت فردى  .
- یاد مصیبت ایشان به هنگام نوشیدن آب .
- ارزشمندى داشتن «حالت گریه»  در هنگام ذکر مصیبت  حضرت . (ثواب الأعمال : ص 109 ح 2 ، کامل الزیارات : ص 209 ح 298 )
- استفاده از هنر شعر در بیان مصیبت .( رجال الکشّی : ج 2 ص 574 ح 508  )
 - تشکیل مجالس خانگى جهت ذکر مصیبت و حضور بانوان در این گونه مجالس با رعایت مسایل شرعی و رعایت حریم بین زن و مرد .
 - تعزیت گفتن حضار به یکدیگر در مجالس عزاداری امام حسین (ع) به عنوان یکی از آداب مجالس ذکر مصیبت، به همان شکلی که در مجالس سوگواری متعارف است و به صاحب عزا تعزیت و تسلیت می گویند.
 - مرثیه خوانى براى حضرت به صورت حزین و تأثرانگیز .
 - گریستن بر امام حسین‏علیه السلام در مواردى که براى انسان امر گریه آورى و حادثه غمباری پیش مى‏آید (عیون أخبار الرضا ج 1 ص 299 ح 58).
 - حضور بر سر مزار آن حضرت در زمان‏هاى مختلف و مرثیه سرایى در آنجا و گریه براى حضرت .( کامل الزیارات : ص 537 ح 829)
  - اهمیت دادن به ماه محرم .
 - با آغاز محرم به استقبال روز عاشورا رفتن با حزن و اندوه .
 - به اوج رسیدن اندوه و سوگوارى در روز عاشورا .
 - اهمیت دادن ویژه به این روز به جهت آن که عظیم‏ترین مصیبت اتفاق افتاده است و روز مصیبت و اندوه دانستن این روز .
 - در صورت امکان حاضر شدن بر سر مزار حضرت در کربلا.
 - آغاز این روز با سلام بر امام و لعن قاتلان و نماز براى ایشان و سپس گریه و اقامه ماتم در منازل و اظهار جزع و گریه وزارى به صورت جمعى در صورتى که امکان حضور بر سر مزار نیست .( مصباح المتهجّد : ص 782)
 - تعطیل کردن این روز .
- همانند شدن به صاحبان عزا از جهت پوشش در این روز  .
 - خوددارى از لذایذ و آشامیدن و خوردن تا به هنگام غروب و سپس تغذیه با غذایى اندک همان گونه که اهل مصیبت چنین می کنند.
 


فلسفه دعا برای امام عصر

فلسفه دعا برای امام عصر (عج)
در این یادداشت نکاتی در باره فلسفه دعا برای امام عصر (عج) در معرض دید خوانندگان قرار گرفته است .
واژه‏شناسى دعا
«دعا» در لغت به معناى خواندن چیزى است به سوى خود با آواز و یا سخن. ابن فارس در تبیین معناى ریشه این واژه مى‏گوید:هو أن تمیلَ الشی‏ءَ إلیک بصوتٍ وکلامٍ یکون منک.( معجم مقاییس اللغة: ج 2 ص 279.)
دعو : به معناى متمایل کردن چیزى به سمت خود با صدا و گفته‏ات است. بر پایه این سخن، اصل در «دعا» خواندن با صوت و لفظ است لیکن کثرت استعمال این واژه در دعوت با نوشته، اشاره و امثال آن، مفهوم این واژه را اعم از خواندن با صوت و لفظ گردانیده است. بنابراین «دعا» و «دعوت» به معناى توجه دادن مَدعُوّ به سوى داعى براى جلب منفعت یا دفع ضرر است، از این رو درخواست از مَدعُوّ در واقع هدف دعا است نه خود آن. (رجوع کنید به المیزان فی تفسیر القرآن: ج 2 ص 31.)
فلسفه دعا
درمنظومه معارف دینی , انسان با دعا نزد خداوند ارج و مقام می یابد وبدون آن مورد توجه خداوند نخواهد بود ؛« قُلْ ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ .الفرقان:77» تا آنجا که خداوند خود از بندگان می خواهد او را بخوانند ؛ « ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَةً إِنَّهُ لا یُحِبُّ الْمُعْتَدینَ. الأعراف : 55» و در این باره کبر نورزند که دچار دوزخ خواهند شد ؛« وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعُونی‏ أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی‏ سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ. غافر : 60». چنانکه روایات تفسیری نیز بر این مطلب تاکید دارند(تفسیر نور الثقلین، ج‏4 ص529 ح 81 و ح 82) . امام صادق علیه السلام نیز در تبیین جنود عقل و جهل مى‏فرماید: وَالدُّعاءُ وضِدُّهُ الاستِنکافُ؛ دعا از لشکر عقل شمرده می شود و و ضد آن یعنی «خوددارى ازخواندن خدا » , از لشکر جهل .
بدین ترتیب خواندن پروردگار هستی و درخواست توجه از او , التفات بنده مومن ِعاقل است به جایگاه بندگی اش و این که تمام امورهستی به اراده او در گردش است وتحقق هر چیزی به اراده و خواست او بستگی دارد از این روست که امام معصوم (ع) می فرماید : دعا کردن براى هیچ امر کوچکى را، به خاطر ناچیز بودنش، رها نکنید؛ زیرا حاجتهاى کوچک نیز به دست همان کسى است که حاجتهاى بزرگ به دست اوست.( الکافی ج‏2 ص467 ح 6 : أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنِ ابْنِ أَبِی نَجْرَانَ عَنْ سَیْفٍ التَّمَّارِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ‏ عَلَیْکُمْ بِالدُّعَاءِ فَإِنَّکُمْ لَا تَقَرَّبُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَا تَتْرُکُوا صَغِیرَةً لِصِغَرِهَا أَنْ تَدْعُوا بِهَا إِنَّ صَاحِبَ‏ الصِّغَارِ هُوَ صَاحِبُ الْکِبَارِ.) .
بنابر این از آنجا که نیاز بشر به خداوند ,مطلق است و تمام امور نیز با اراده او تحقق می یابد و درخواست از او نیز باعث جلب رحمت و عنایتش به بندگان می شود بدیهی است که امرمهمی چون جمع شدن بساط جهل و حاکمیت یافتن عقل (الکافی ج‏1 ص25ح 21 : الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنِ الْمُثَنَّى الْحَنَّاطِ عَنْ قُتَیْبَةَ الْأَعْشَى عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ عَنْ مَوْلًى لِبَنِی شَیْبَانَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ اللَّهُ یَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ کَمَلَتْ بِهِ أَحْلَامُهُمْ.) و زدودن ظلم و گسترش عدل و به تبع آن گسترش فضیلتها و از بین رفتن رذایل , بیش از هر چیزی به التفات , توجه و لطف حضرت حق نیازمند است . پس  اصلاح جامعه بشری و درمان دردهای اساسی, چون جهل و ظلم بیش از هر چیزی به دعا نیازمند است چرا که دعا شفای هر دردی است (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏2، ص: 470 ح 1 : عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَسْبَاطِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ عَلَاءِ بْنِ کَامِلٍ قَالَ قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ عَلَیْکَ بِالدُّعَاءِ فَإِنَّهُ شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ.) .
با توجه بدین حقیقت است که شاهدیم حضرات معصومین علیهم السلام  خود برای تعجیل در فرج آن حضرت و میسر شدن شرایط قیام و تسهیل در ملزومات آن دعا می کنند و روی نیاز به درگاه حضرت احدیت می آورند و به دیگران نیز توصیه می کنند برای آن حضرت و تسهیل و تعجیل در قیامش دعا کنند . امام عصر(عج) نیز برای ظهور و فرجش روی تضرع به درگاه الهی می برد . دعاهای نقل شده از ناحیه ایشان در این زمینه در منابع دعایی موجود است.
تامل در مضمون ادعیه وارده از آن حضرات (ع) در باره منجی موعود و دولت عدل گستر اهل بیت (ع) نیز تاییدی است بر این حقیقت که تمام آنچه را که بناست در دولت ایشان صورت گیرد از خداوند متعال درخواست می کنند و انجام آنها را به باری تعالی نسبت می دهند .
فواید دعا برای امام عصر (عج)
تا بدین جا جایگاه و ضرورت دعا , خصوصا دعا برای ولی عصر (عج) از سیره معصومان (ع) بیان شد . در خصوص حکمت و فایده دعا برای آن حضرت امور ذیل نیز قابل توجه است :
-  گشایش در امور دعا کنندگان و جریان حق . امام عصر (عج) خود در این باره فرموده اند :«اکثروا الدعاء بتعجیل الفرج فان ذلک فرجکم.( کمال الدین و تمام النعمة ج‏2 ص 484  ح 4 ).
- نجات از هلاکتهای دوران غیبت ( کمال الدین ص 384 : الامام العسکری ع : ... و اللّه لیغیبن غیبة لا ینجو فیها من الهلکة إلّا من ثبّته اللّه عزّ و جلّ على القول بإمامته و وفّقه فیها للدعاء بتعجیل فرجه. )
- بهره مندی از لطف خداوند به خاطر دعای خیر برای مومنان (الإمام زین العابدین علیه‏السلام: إنَّ المَلائِکَةَ إذا سَمِعُوا المُؤمِنَ یَدعو لِأَخیهِ المُؤمِنِ بِظَهرِ الغَیبِ أو یَذکُرُهُ بِخَیرٍ قالوا: نِعمَ الأَخُ أنتَ لِأَخیکَ، تَدعو لَهُ بِالخَیرِ وهُوَ غائِبٌ عَنکَ، وتَذکُرُهُ بِخَیرٍ، قَد أعطاکَ اللّهُ عز و جل مِثلَی ما سَأَلتَ لَهُ، وأثنى عَلَیکَ مِثلَی ما أثنَیتَ عَلَیهِ، ولَکَ الفَضلُ عَلَیهِ.  الکافی ج 2ص 508 ح 7 عن ثویر ) و دعا برای امام مومنان به طریق اولی دارای این اثر است .
گفتنی است در خصوص فواید دعا برای آن حضرت , آثاری به نگارش در آمده که خوانندگان می توانند به آنها مراجعه کنند مانند مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم , تالیف آیة الله سید محمد تقی موسوی اصفهانی (معاصر) و مناجات منتظران تالیف دکتر سید محمد نبی هاشمی  .
مطالب خواسته شده در این دعاها
آنچه در قالب دعا برای منجی موعود و قیامش از خدا خوسته شده نشان از آن دارد که درمکتب اهل بیت تمام امور با توحید گره خورده است چرا که همه چیز این قیام و کار منجی بزرگ از خدا خواسته شده و انجام آنها به خدا نسبت داده شده و امام عصر(ع) در این کار واسطه الهی شمرده شده است (مانند تعابیر؛ اللهم ظهر به دینک ؛ اللهم انصره و انتصر به و اجعل النصر منک له و علی یده ؛ اقتل به جبابرة الکفر) . مجموعه ادعیه رسیده از معصومان (ع) در منابع دعایی موجود است . برخی از امور خواسته شده از خدا در این دعاها به صورت فهرست وار در ذیل آمده که دقت و تامل در این دعاها و داوری نسبت به آنها را به خوانندگان وا می گذاریم ؛
- شناخت امام عصر (دعای معرفت )
- تعجیل فرج ایشان .(در غالب ادعیه )
- حفظ امام از خطرات از هر جهت  و دادن عمری طولانی به حضرت
- اعطاء مایه روشنی چشم از فرزندان , پیروان و هواداران ,خواص, ملت و تمام اهل دنیا به امام عصر عج (اللهم اعطه فی نفسه و ذریته و شیعته و رعیته و خاصته و عامته و عدوه و جمیع اهل الدنیا , ما تقر به عینه و تسر به نفسه   )
- یاری لحظه به لحظه ایشان تا پیروزی فراگیرو حاکمیت طولانی مدتشان .(مضمون دعای معروف فرج )
- اصلاح ایشان بدانچه پیامبران با آن اصلاح شدند (اللهم اصلح عبدک و خلیفتک بما اصلحت انبیاءک و رسلک )
- اصلح لنا امامنا و استصلحه و اصلح علی یدیه (دعاء الموقف للامام علی بن الحسین )
- صدوراذن جهاد به امام برای جنگ با دشمنان (وائذن له فی جهاد عدوک و عدوه ) و سلطه یافتنش بر دشمنان(وابسط یده علی اعدائک ) و انتقام از آنان (و ان تعجل فرج المنتقم لک من اعدائک ) و شفا یافتن دل مومنین (واشف صدورنا و صدور قوم مومنین )
- رساندن یاران به ایشان و درخواست نیرومندی و بردباری برای آنان  (قو اصحابه و صبرهم . )
- ثبات قلب شیعیان و کمک رساندن به آنها با نیروی صبر (اعنهم و امنحهم الصبر علی الاذی فیک ) و صبوری در قبال تاخیر در فرج (فصبرنی علی ذلک حتی لا احب  تعجیل ما اخرت و لا تاخیر ما عجلت .)
- پیروزی آسان ,قدرتمندی همراه با پیروزی ,امداد الهی با نیروهای غالب و یاری رساندن آن امام با ملائکه (دعای عرفه امام سجاد ع )
- نظر رافت ,رحمت , تعطف و تحنن حضرت به ما . (دعای عرفه امام سجاد ع )
- این که ما از کسانی باشیم که ما را به یاری فرا می خواند و ما اجابت کننده باشیم (ان تجعلنی ممن یدعی فیجیب) و نه از کسانی که هواداری ما را نپذیرفته ای و افراد دیگری را جایگزین ما کنی (واجعلنا ممن تنتصر به لدینک و تعز به نصر ولیک  و لا تستبدل بنا غیرنا فان استبدالک بنا غیرنا علیک یسیر و هو علینا کثیر. ) و نه از دشمنان و کینه ورزان (اللهم لا تجعلنی من خصماء آل محمد ...و اهل الحنق و الغیظ ...)
-  این که ما در خدمت او افراد مطیع و کوشایی باشیم .(واجعلنا له سامعین مطیعین و فی رضاه ساعین .بخشی از دعای عرفه امام سجاد ع)
- این که ما در زمره بهترین پیروان , دوستداران , فرمانبرداران وپیشتازان در جلب رضایتش باشیم .(دعاء الموقف للامام علی بن الحسین)
- تحقق تمام وعده ها و اصلاحات دوران حکومت ایشان مثل ریشه کنی ظلم ,گسترش عدل , تجدید حیات اسلام و بازگشت به کتاب و سنت .
- رساندن صلوات مومنین به ولی عصرعلیه السلام  وتجدید بیعت با آن حضرت و اعلام وفاداری (رجوع کنید به دعای صباح (عهد) که در چهل روز پشت سر هم خواندن آن توصیه شده است )
-  دیدن دولت ایشان و یافتن توفیق همراهی و یاری آن بزرگوار و درخواست نائل شدن به فیض شهادت در رکاب ایشان .
- همراهی و همسویی با امام و پیشی نگرفتن از ایشان و عقب نماندن
- شکوه از فقدان رسول وعدم دسترسی به امام به خاطرغیبتش
موقعیت های مناسب برای دعا
بر اساس معارف رسیده از اهل بیت (ع) در خصوص دعا , برخی زمانها ومکانها تناسب بیشتری برای دعا دارند (رجوع کنید به : نهج الدعا , محمدی ری شهری /فصل دوم : در آداب دعا / باب هفتم وهشتم در بهترین اوقات وبا فضیلت ترین مکانهای برای دعا) و امید استجابت در آنها بیش از سایر اوقات و مکانهاست شاید از آن رو که در این مواقع شرایط برای یاد خدا و توجه بدو بیش از سایر مواقع فراهم شده و بدیهی است در چنین حالاتی التفات خدا به بنده بیشتر باشد و دعایش به استجابت نزدیک تر باشد . با نگاهی به ادعیه وارده در خصوص امام عصر نیز شاهدیم معصومان (ع) نیز در شرایط یاد شده به جریان مهدویت توجه نشان داده اند و برای آن حضرت دعا کرده و به دیگران نیز توصیه کرده اند دعا کنند . از این رو در این موسوعه  , ادعیه رسیده از آن بزرگواران با توجه به زمانها و مکانهای خاص و مناسب دعا , فصل بندی شده است .
معارف نهفته در این دعاها
ادعیه وارده در خصوص مهدویت از حیث محتوی دارای معارف گوناگونی هستند که شایسته تامل و درنگ هستند و کنکاش در این زمینه برنامه هدایتی ائمه معصومین (ع) در این باره را روشن می سازد . ما در اینجا به چند نمونه از مواردی که مورد توجه معصومان (ع) بوده و از ادعیه سفارش شده از سوی ایشان , قابل برداشت است اشاره می کنیم :
- توجه به شرایط سخت و لغزنده دوران غیبت و توصیه به درخواست ثبات قلب در دین از خداوند متعال . عبارات توصیه شده در این باره از سوی خود معصوم (ع) به دعای غریق نام گذاری شده است (رجوج کنید به کمال الدین ص 348 ح 40 و ص 351 ح 49 )
- توجه به شرایط سخت دوران غیبت و امکان تزلل فکری شیعیان و استفاده از کارایی معرفت طولی برای ثبات قدم . در این شیوه معرفت و اعتقاد گام به گام از ریشه به تنه و سپس شاخه ها منتقل می شود و شالوده اعتقاد به مهدویت از محکماتی چون توحید شروع و سپس به امامت می رسد . این نوع معرفت به دلیل قرار گرفتن در یک بنیان مرصوص  از استحکام بیشتری برخوردار است وتند باد شبهات آسیب چندانی بر شاخه ها وارد نمی سازد . مجموعه عبارات دعایی که با این کارکرد توصیه شده اند به دعای معرفت مشهور شده اند .(رجوع کنید به الکافی ج 1 ص 337 ح 5 و ص 342 ح 29 و مهج الدعوات ص ص 395)
- توجه به کارکرد تجدید پیمان و ارتباط مکرر در دعای صباح . دراین خصوص , معصوم علیه السلام توصیه کرده است مشتاقان یاوری و همراهی مهدی موعود دست کم این دعا را چهل روز پشت سرهم به هنگام صبح بخوانند . در این دعا ضمن توجه به اسماء و صفات الهی به خصوص نور{اللهم رب النور العظیم } و اشراق {باسمک الذی اشرقت به السماوات و الارضون} و اصلاح {باسمک الذی یصلح به الاولون و الاخرون} از خداوند خواسته می شود صلوات مومنین را به حضرت ولی عصر (عج)برساند و تجدید پیمان و بیعت روزانه دعا کننده را بپذیرد و او را به جمع یاران ایشان ملحق کند گر چه مرده ودر قبر مدفون باشد.در ادامه نیز ضمن در خواست دیدن دوران حکومت آن حضرت , کلیات تمام اموری را که در دوران ایشان وعده داده شده است از خداوند درخواست می شود مثل از بین رفتن باطل , پیروزی مظلومان و ... . بنابر این در این دعا نیز , انجام وعده های دوران مصلح کل از خدا خواسته شده که به دست آن بزرگوار صورت گیرد . (رجوع کنید به مصباح الزائر ص 455, المزار الکبیر ص 663 )


قربانی بزرگ

قربانی بزرگ روز عاشورا
در این یادداشت تفسیر امام رضا (ع) از ذبح عظیم در قرآن کریم , مورد توجه قرار گرفته است ایشان می فرمایند در ماجرای قربانی کردن اسماعیل  منظور از ذبح عظیم امام حسین (ع) است که به جای ذبح اسماعیل پذیرفته شدند .در این تفسیر نکته قابل تاملی وجود دارد که پس از نقل آیات مربوطه و تفسیر امام رضا(ع) از آن , خواهد آمد . در پایان نیز متن اصلی حدیث امام رضا (ع) آمده است .
قرآن کریم در سوره صافات (آیات 100- 111) قبل از پرداختن به ماجرای قربانی اسماعیل به در خواست ابراهیم از خدا برای اعطای فرزندی صالح اشاره کرده و از پاسخ خداوند به او و این که فرزند بردباری به تو عطا خواهیم کرد سخن گفته است (رَبّ‏ِ هَبْ لىِ مِنَ الصَّالِحِینَ فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِیمٍ ) و آنگاه می فرماید :
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْىَ قَالَ یَابُنىَ‏َّ إِنىّ‏ِ أَرَى‏ فىِ الْمَنَامِ أَنىّ‏ِ أَذْبحَُکَ فَانظُرْ مَا ذَا تَرَى‏  قَالَ یَأَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ  سَتَجِدُنىِ إِن شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابرِِینَ فَلَمَّا أَسْلَمَا وَ تَلَّهُ لِلْجَبِینِ وَ نَادَیْنَاهُ أَن یَإِبْرَاهِیمُ قَدْ صَدَّقْتَ الرُّءْیَا  إِنَّا کَذَالِکَ نجَْزِى الْمُحْسِنِینَ إِنَّ هَاذَا لهَُوَ الْبَلَؤُاْ الْمُبِینُ وَ فَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ وَ تَرَکْنَا عَلَیْهِ فىِ الاَْخِرِینَ سَلَامٌ عَلىَ إِبْرَاهِیمَ کَذَالِکَ نجَْزِى الْمُحْسِنِینَ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ .(آیات 102- 111)
ترجمه {ترجمه آقای مکارم }
هنگامى که با او به مقام سعى و کوشش رسید، گفت: «پسرم! من در خواب دیدم که تو را ذبح مى‏کنم، نظر تو چیست؟» گفت «پدرم! هر چه دستور دارى اجرا کن، به خواست خدا مرا از صابران خواهى یافت!» هنگامى که هر دو تسلیم شدند و ابراهیم جبین او را بر خاک نهاد ... او را ندا دادیم که: «اى ابراهیم! آن رؤیا را تحقق بخشیدى (و به مأموریت خود عمل کردى)!» ما این گونه، نیکوکاران را جزا مى‏دهیم! این مسلّماً همان امتحان آشکار است!
ما ذبح عظیمى را فداى او کردیم، و نام نیک او را در امّتهاى بعد باقى نهادیم! سلام بر ابراهیم! این گونه نیکوکاران را پاداش مى‏دهیم! او از بندگان باایمان ما است!
چنانکه در این آیات آمده خداوند صریحا بیان می فرماید ما نخواستیم اسماعیل قربانی شود و قربانی بزرگی را فدای او کردیم . از سوی دیگر تامل در ماجرای قربانی کردن یک گوسفند در قربانگاه با تعبیر قرآن سازگاری ندارد و ذبح گوسفند نمی تواند شایسته ذبح عظیم باشد حتی اگر آن را از عالم غیب آورده باشند .
در روایتی که از امام رضا (ع) نقل شده منظور از ذبح عظیم در آیه که به عنوان عوض و فدایی ذبح اسماعیل بیان شده , وجود مبارک امام حسین (ع) دانسته شده  است . به نظر می رسد در این تفسیر و تطبیق امام (ع) نکته ای نهفته است که ما پس از نقل ترجمه حدیث بدان خواهیم پرداخت .
ترجمه حدیث :
وقتى خداوند به ابراهیم علیه السلام دستور داد که به جاى اسماعیل، گوسفندی را که خداوند برایش فرستاده، سر ببُرد، ابراهیم آرزو کرد که کاش واقعا اسماعیل را با دست خودش قربانی کرده بود و مأمور نشده بود که آن گوسفند را به جاى پسرش سر ببرد تا قلبش دچار همان اندوه و جراحتی شود که قلب پدرِ «فرزند قربانی کرده » دچار می شود و بدین وسیله استحقاق بالاترین درجه ثواب بر مصیبت را پیدا کند. از این رو بود که خداوند به او چنین وحی فرمود : اى ابراهیم! محبوب‏ترین بنده‏ام در نزد تو کیست؟ گفت: خدایا ! نزد من، آفریده‏اى محبوب‏تر از حبیبت محمّد صلى الله علیه و آله نیافریده‏اى.
خداوند متعال به او وحى کرد: آیا او نزد تو محبوب‏تر است، یا خودت؟
گفت: او، نزد من، از خودم محبوب‏تر است.
فرمود: فرزند او، پیش تو محبوب‏تر است، یا فرزند خودت؟
گفت: فرزند او.
فرمود: سر بریده شدن فرزند او از سرِ ستم به دست دشمنانش، برایت دردناک‏تر است، یا سر بریده شدن فرزندت به دست خودت و در راه طاعت من؟
گفت: پروردگارا! سر بریده شدن فرزند او به دست دشمنانش، برایم دردآورتر است.
فرمود: اى ابراهیم! گروهى که خود را امّت محمّد مى‏پندارند، پسرش حسین را پس از او، از سرِ ستم و دشمنى مى‏کشند، همان گونه که قوچ را سر مى‏برند و با این کار ، گرفتار خشم من مى‏شوند.
ابراهیم علیه السلام، به خاطر آن، بى‏تابى کرد و قلبش به درد آمد و شروع به گریستن کرد.
خداوند، وحى فرستاد که: اى ابراهیم! من بى‏تابى‏ات را بر پسرت اسماعیل اگر او را با دست خود، سر مى‏بریدى، با بى‏تابى‏ات بر حسین و کشته شدنش، جایگزین کردم و بالاترین درجه دریافت کنندگان ثواب بر مصیبت‏ها را براى تو مقرّر نمودم. این، همان سخن خداوند است که فرمود : « ما ذبح عظیمى را فداى اسماعیل کردیم و از قربانی شدن نجات یافت»
نکته
چنانکه از این حدیث پیداست خداوند در عوض اسماعیل به فدایی و قربانی بزرگی, راضی شد و اسماعیل از قربانی شدن رهایی یافت و آن قربانی بزرگ کسی نیست جز حضرت سید الشهدا .
در این جا لازم است به مقایسه شرایط دو قربانی بپردازیم تا روشن شود چرا خداوند به قربانی شدن دومی راضی شد و از قربانی شدن اولی گذشت .
در دوران اسماعیل قربانی کردن صرفا امری بود بین خانواده ابراهیم و خداوند و ثمره چندانی در سرنوشت دیگران نداشت و صرف عبادت و بندگی محض برای این خاندان بود . ضمن آنکه اگر این قربانی برای اسماعیل اتفاق می افتاد تبدیل به یک سنت در بین موحدان می شد و دیگران نیز بدین کار اقدام می کردند همان گونه که در معابد برخی اقوام بت پرست و مشرک ,چنین قربانی هایی صورت می گرفت .
در ماجرای امام حسین (ع) حرکتی علیه جبهه باطل صورت گرفت تا حاکمیت باطل بر اجتماع سلب شود و جامعه اسلامی و به تبع آن دیگر جوامع , اصلاح شوند . بدیهی است قربانی شدن در این مسیر کارکرد اصلاحی در سرنوشت کل بشریت دارد و تبدیل شدنش به الگو و اسوه و پیدایش سنت قیام علیه مفاسد کلان اجتماعی , آثار پر برکت و ماندگاری دارد و چنین هزینه ای را توجیه می کند .
پس شاید بتوان گفت خداوند هزینه کردن از جانها را وقتی می پذیرد که تاثیری در سرنوشت دیگران داشته باشد و به گونه ای برای آنها حیات ایجاد کند چه حیات مادی و چه معنوی. از این روست که جان فشانی شهدا در نزد خدا ارزش بسیار زیادی دارد و سبب نزدیکی آنان به خدا می شود و به یک معنا قربانی کردن جانشان پذیرفته شده و مقرب شده اند.
-  نکته دیگر در مقایسه این دو قربانی آنکه در هر دو , بریده شدنِ سر و ذبح , مطرح است امام رضا (ع) در روایت دیگری نیز به ریان بن شبیب می فرمایند :
اگر براى چیزى گریه مى‏کنى، براى حسین بن على بن ابى طالب علیه السلام گریه کن. او همانند گوسفند، سر بُریده شد و هجده مرد از خانواده‏اش همراه او کشته شدند. (یَابنَ شَبیبٍ! إن کُنتَ باکِیا لِشَی‏ءٍ فَابکِ لِلحُسَینِ بنِ عَلِیِّ بنِ أبی طالِبٍ علیه السلام، فَإِنَّهُ ذُبِحَ کَما یُذبَحُ الکَبشُ، وقُتِلَ مَعَهُ مِن أهلِ بَیتِهِ ثَمانِیَةَ عَشَرَ رَجُلًا . عیون أخبار الرضا علیه السلام: ج 1 ص 299 ح 58)
- نکته قابل تامل دیگر در مقایسه این دو جریان , این است که روحیه تسلیم خاندان ابراهیم در مقابل خداوند و آمادگی آنان جهت فداکاری و رفتارشان در تحمل هر نوع مشقتی در این راه , به نمادها و آیین توحیدی حج راه یافت تا الگو بودن آنان برای همگان در مسیر بندگی خدا روشن شود و پیوسته به نسلهای بعد درس بندگی و تسلیم در برابر حق تعالی بدهد . از زمان ابراهیم و اسماعیل تا کنون همواره حاجیان خانه خدا به طور نمادین همان حرکات ابراهیم و اسماعیل و هاجر را تکرار می کنند هروله می کنند به شیطان سنگ می زنند و قربانی می کنند . این رفتارهای نمادین حج باعث می شود هر ساله یاد آن تسلیم پذیری ها زنده شود و درس بندگی تازه گردد. پس حج یادمان رفتار موحدان و تسلیم شدگان محض در برابر پرودگار است .
بر اساس همین سازوکار و حکمتی که در آیین حج وجود دارد آیین سوگواری امام حسین (ع) - این فدایی و قربانی بزرگ - تدبیر و تاسیس شد . البته در ماجرای امام حسین (ع) تسلیم پذیری به مراتب بیشتر و تاثیر گذار تر بود . امام علاوه بر جان خویش , جان نزدیکان و فرزندان از جوان رشیدش علی اکبر گرفته تا شیرخواره اش علی اصغر را فدا کردند و خاندانشان نیز به اسارت درآمدند. 
سوگواری برای این قربانی بزرگ نیز یادمانی است همیشگی برای تسلیم شدن در برابر خداوند و آمادگی برای جان فشانی و گذشتن از همه تعلقات در مسیر اصلاح جامعه و اعتقاد به این که این جان فشانی سبب نزدیکی و تقرب به خدا می شود. با سوگواری ,جریان عاشورا پیوسته در یادها زنده می شود و به دیگر سخن, یادمانی است بی بدیل برای شیوه بندگی و این که پیوسته باید در مسیر اصلاح جامعه تلاش کرد و هزینه های آن را پرداخت کرد حتی اگر با گذشتن از جان خود و نزدیکان باشد .
ائمه (ع) برای زنده ماندن یاد امام و واقعه عاشورا خود سازوکار آن را طراحی و تدبیر کردند. تاسیس سوگواری , توصیه های فروان و مکرر برای زیارت قبر آن امام شهید و اشاره به متبرک بودن تربت مطهرشان , همگی سازنده یادمانی تاثیرگذار برای نهضت عاشورا هستند تا این چراغ فروزان برای همه نسلها نورافشانی کند که «ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة».

گفتنی است سنت قربانی کردن برای معبود و برای نیرو و قدرت برتر در میان اقوام و ملتهای کهن , سابقه دیرینه ای دارد و حتی برخی از قومیتها در دوران معاصر نیز دست بدین کار می زنند . در داستان فرزندان آدم در قرآن نیز با قربانی کردن و فدا نمودن چیزی که بدان تعلق و دلبستگی هست روبرو هستیم هابیل بهترین گوسفندش را به قربانگاه آورد ولی قابیل محصول نامرغوبش را و قربانی هابیل پذیرفته شد و از قابیل نه .

متن حدیث امام رضا (ع):
الفضل بن شاذان: سَمِعتُ الرِّضا علیه السلام یَقولُ: لَمّا أمَرَ اللّهُ عز و جل إبراهیمَ علیه السلام أن یَذبَحَ مَکانَ ابنِهِ إسماعیلَ الکَبشَ الَّذی أنزَلَهُ عَلَیهِ، تَمَنّى إبراهیمُ علیه السلام أن یَکونَ قَد ذَبَحَ ابنَهُ إسماعیلَ بِیَدِهِ، وأنَّهُ لَم یُؤمَر بِذَبحِ الکَبشِ مَکانَهُ، لِیَرجِعَ إلى قَلبِهِ ما یَرجِعُ إلى قَلبِ الوالِدِ الَّذی یَذبَحُ أعَزَّ وَلَدِهِ عَلَیهِ بِیَدِهِ، فَیَستَحِقَّ بِذلِکَ أرفَعَ دَرَجاتِ أهلِ الثَّوابِ عَلَى المَصائِبِ.
فَأَوحَى اللّهُ عز و جل إلَیهِ: یا إبراهیمُ! مَن أحَبُّ خَلقی إلَیکَ؟
فَقالَ: یا رَبِّ! ما خَلَقتَ خَلقا هُوَ أحَبُّ إلَیَّ مِن حَبیبِکَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله.
فَأَوحَى اللّهُ تَعالى إلَیهِ: أفَهُوَ أحَبُّ إلَیکَ أم نَفسُکَ؟
قالَ: بَل هُوَ أحَبُّ إلَیَّ مِن نَفسی.
قالَ: فَوَلَدُهُ أحَبُّ إلَیکَ أم وَلَدُکَ؟
قالَ: بَل وَلَدُهُ.
قالَ: فَذَبحُ وَلَدِهِ ظُلما عَلى أیدی أعدائِهِ أوجَعُ لِقَلبِکَ أو ذَبحُ وَلَدِکَ بِیَدِکَ فی طاعَتی؟
قالَ: یا رَبِّ! بَل ذَبحُ وَلَدِهِ ظُلما عَلى أیدی أعدائِهِ أوجَعُ لِقَلبی.
قالَ: یا إبراهیمُ! فَإِنَّ طائِفَةً تَزعُمُ أنَّها مِن امَّةِ مُحَمَّدٍ سَتَقتُلُ الحُسَینَ ابنَهُ مِن بَعدِهِ ظُلما وعُدوانا کَما یُذبَحُ الکَبشُ، ویَستَوجِبونَ بِذلِکَ سَخَطی.
فَجَزِعَ إبراهیمُ علیه السلام لِذلِکَ، وتَوَجَّعَ قَلبُهُ، وأقبَلَ یَبکی.
فَأَوحَى اللّهُ عز و جل: یا إبراهیمُ! قَد فَدَیتُ جَزَعَکَ عَلَى ابنِکَ إسماعیلَ، لَو ذَبحتَهُ بِیَدِکَ بِجَزَعِکَ عَلَى الحُسَینِ وقَتلِهِ، وأوجَبتُ لَکَ أرفَعَ دَرَجاتِ أهلِ الثَّوابِ‏
عَلَى المَصائِبِ، وذلِکَ قَولُ اللّهِ عَزَّ وجَلَّ: «وَ فَدَیْنَهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ  . الصافّات: 107»
آدرس حدیث : الخصال: ص 58 ح 79، عیون أخبار الرضا علیه السلام: ج 1 ص 209 ح 1، تأویل الآیات الظاهرة: ج 2 ص 497 ح 12، بحار الأنوار: ج 44 ص 225 ح 6.






در این وبلاگ
در کل اینترنت