مقابله ایوبیان با علم اندوزی
مقابله ایوبیان با علم اندوزی
سده های چهار و پنج به عنوان دوران طلایی تمدن اسلامی شناخته می شوند . این دوران همزمان است با قدرت یافتن دولتهای شیعی آل بویه در ایران و عراق و آل حمدان در شامات و فاطمیان در مصر . حمایت دولتمردان شیعی از دانش و دانشمند، نقش بسیار زیادی در شکوفایی علم و دانش در این دوران داشت . گزارش کمک های مالی دولتمردان بویهی به عالمان مسلمان از فرق گوناگون در منابع تاریخی موجود است. در مقابل دولتهایی پس از آنها روی کار آمدند که نه تنها رویه آنان در حمایت از عالمان فرق گوناگون را دنبال نکردند بلکه به خاطر تعصبات مذهبی عرصه را بر عالمان فرق مختلف تنگ کردند و البته به این هم بسنده نکردند و تنگ نظری ها تا آنجا پیش رفت که برخی دانش ها نیز تحریم شدند. ابن کثیر گزارشی از سیاست تحریم برخی دانش ها در دوره ایوبیان که سنیان متعصبی بودند ارائه داده که درخور توجه است. وی می نویسد وقتی اشرف مظفر الدین ایوبی در سال 626 ق بر دمشق تسلط یافت فرمان داد تا در شهر، جار بزنند که از این پس، اهل علم فقط می توانند به سه علم تفسیر، حدیث و فقه اشتغال داشته باشند و اشتغال به دانش هایی مثل منطق، مجازات تبعید را در پی خواهد داشت؛
البدایة و النهایة : ... و لما ملک دمشق فی سنة ست و عشرین و ستمائة نادى منادیه فیها أن لا یشتغل أحد من الفقهاء بشیء من العلوم سوى التفسیر و الحدیث و الفقه، و من اشتغل بالمنطق و علوم الأوائل نفى من البلد.
آدرس: البدایةو النهایة :ج13ص148.
مشخصات نشر: البدایة و النهایة، أبو الفداء اسماعیل بن عمر بن کثیر الدمشقى (م 774)، بیروت، دار الفکر، 1407/ 1986.ُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُُّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّّ